O venres estarei no Casino de Mugardos acompañando a Xoan
Rubia nesa merecida homenaxe que lle rende o Concello de Mugardos pola súa
traxectoria artística, honesta e
frutífera na súa importante
contribución á canción galega.
Sei que Xoan sorprendeuse, gratamente está claro, cando
lle comunicaron a intención de facerlle unha homenaxe co galo dás Letras Galegas por parte do pobo
de Mugardos onde é apreciado polo seu talento artístico e o seu talante humano. Primeiro a sorpresa
chegou coa consabida incredulidade ante tal celebración pola sinxela razón de
sentirse valorado de tal forma , sobre todo en "vida", algo inusual
nesta sociedade habituada ás "homenaxes póstumas".
Tras o primeiro
impacto emotivo da grata sorpresa Xoan, tal e como o coñezo, daría renda solta
á súa humildade e non sentiría merecedor de tal honra. Por último, e xa cos
feitos consumados, acataría con modestia e orgullo tal distinción aínda que
"rumiara" no seu interior que o realizado ao longo da súa vida
artística , non foi "para tanto".
E se que o foi Xoan. E cando alguén como é o teu caso,
deixa unha pegada que permanecerá no recordo colectivo da canción galega, é
merecedora de ser destacada.Ou sexa, Xoan, crecho e gózao.
Conoci a Xoan Rubía artisticamente en 1969 a través dos
xa históricos E.P´s de Edigsa, a compañía catalá onde se refuxiaban
discográficamente os compoñentes de Voces Ceibes. Persoalmente atopámonos tras
a gravación para Phlips en 1973 cando apareceu "Cantares dá miña
terra". As cancións de claro contido social e político , non abarcaran un
espectro suficiente de público e , as compañías, descubrirían un filón nos
artistas de "estilo rexionalista" -- por entón non había comunidades
-- que bebían do folclore das súas respectivas rexións, que chegaban ao gran
público e subían aos postos máis altos das listas.
Xoan , que non chegou a pertencer estritamente ao
movemento de Voces Ceibes, aínda que compartía cos seus compoñentes,
escenarios, discografía e presenza en recompilatorios, foi unha das apostas da
multinacional para entrar no "territorio" galego. Unha aposta coa que
gaño ao gran público coa interpretación de temas de inspiración sentimental
adaptados do cancionero popular galego que encaixaban con potencia emocional na
súa voz, que eu algún día "definín" como a dun "crooner",
aínda que sempre mantendo a súa
conciencia social.
Os meus lazos persoais con Xoan Rubia fóronse estreitando,
e coñecedor das súas capacidades artísticas, propúxenlle formar parte da
escuadra discográfica galega do selo Abrente que puxera en marcha, para o que
gravou en1977 "Lembranzas", un disco intimista no que figuraban poemas escritos por Lorca en galego aos que
Xoan puxo música e interpreto por
primeira vez de forma admirable.
Xoan seguiu o seu camiño artístico noutras compañías --
Ruada e "Edicions do Cumio" -- e sempre nos mantivo esa amizade atada pola
música, que hoxe día perdura e que persoalmente rubricarei coa miña presenza
nesta homenaxe, onde me atoparei con outros bos amigos seus e meus como Mero e
Mini, Xavier Alcalá e Roger de Flor.
Hai moitas persoas
que habitualmente cando están entre nós recoñecémolas, admirámolas, e
moitas veces de maneira tímida demostrámoslle o importante que son para nós.
Todos sabemos que as cousas hai que facelas en vida. Na
miña opinión, as homenaxes tamén.
O venres direillo persoalmente, coa miña presenza, a unha
desas persoas:Xoan Rubia
No hay comentarios:
Publicar un comentario