lunes, 21 de octubre de 2019

OS HEREDEIROS DÁ CRUS ESTAN QUE SE DERRITEN.



LOS DEL BARBANZA REGRESAN GALOPANDO CON "SACHASOS"  GUITARREROS CONTUNDES , "GEADAS Y SESEOS INCLUIDOS 







Os do Barbanza  están que se derriten  de satisfacción e empréndena a "sachaso" rítmico, e abundante dose de retranca,   editando, despois de seis anos -- nos que os seus compoñentes se envorcaron noutros proxectos-- , doce temas  "j&j", do "jrunje jalejo", que eles popularizaron en 1994 con "Que  jallo é", que se emitía no lembrado programa da TVG  Xabarin Club cunha banda sonora  que converteu os seus discos en favoritos da chavalada.

Neste último  proxecto de " Derretidos "  polo rock contundente, o costumismo, humor e desenfreo -- que chega despois de "Jard rock con fe " --  Heredeiros dá Crus Francisco Javier Vazquez Maneiro, Javieriño (voz), Antonio Novo Suárez , Tuchiño,  (guitarra solista), - Antón Axeitos Ares , Tonhito de Poi,  (sachadora rítmica),  Francisco Javier Velo Cambeiro, ou Jran Fran Velo (baixo) e Manu Rei (batería), reencóntranse   e para celebralo, afían as guitarras , que se converten en protagonistas, zoupan os coiros co espírito cañero, contundente,  que os caracteriza,  e  engaden o   vocabulario  enxebre, sulfatando letras descaradas -- con "geadas e seseo incluído"-- entre  abundante colleita de riffs guitarreros, suavizados con medios tempos ,  que  aplican,  a historias da rúa,  con " guirnaldas literarias"  rebozadas coas tendencias "gamberras" que os viron nacer:


" É o disco máis cañero, onde soan unhas guitarras e unha baterías alucinantes, e onde somos máis vándalos ca nunca, e iso que o listón estaba moi alto», sinala Toñito de Poi --.

 Igual vístense de indios que de mariachis mexicanos, de curas o de folklóricas. Non se depilan  "nin un pelo da pube"  cando saen a escena en calzóns" ,  arreando candea  con son rockeiro atemporal,  aínda que con sorbos da colleita dos 70 que se catan en cancións que supoñen unha aposta polo rock internacional -- "Ameixa Vermella"



, Esquimales", Tanga do reves", 



Linchu", 



"Non me soques maís",



Ruiseñor", 


"A ria pola borda", 




"Como un peixe", 


 Baixo a atenta mirada de Iago Lorenzo na produción os Heredeiros "berran" ...  ¡ " Soamos como nunca! " , afíando as guitarras ,  zoupando os coiros co espírito rítmico cañero, contundente,  aso tempo que engaden un   vocabulario  enxebre seseo incluído"-- entre  abundante colleita de riffs guitarreros, suavizados con medios tempos ,  que  aplican,  a historias da rúa,  con " guirnaldas literarias"  rebozadas coas tendencias "gamberras" que os viron nacer - con "geadas y seseo incluido"-- 

 " É o disco máis cañero, onde soan unhas guitarras afiladas na pedra e unha baterías alucinantes, e onde somos máis "vándalos" ca nunca, e iso que o listón estaba moi alto», sinala Toñito de Poi --. 

Igual vístense de indios que de mariachis,  de curas o de folklóricas. Non se depilan  "nin un pelo da pube"  cando saen a escena en calzóns" ,  arreando candea  con son rockeiro atemporal,  aínda que con sabores de cosecha musical dos 70.



 OS HEREDEIROS DÁ CRUS
ESTAN QUE SE DERRITEN.

Los del Barbanza  están que se derriten  de satisfacción y la emprenden a "sachaso" rítmico y abundante dosis de retranca,   editando, después de seis años -- en los que sus componentes se volcaron en otros proyectos-- , doce temas  "j&j", del "jrunje galego", que ellos popularizaron en 1994 con  "Que jallo é", que se emitía en el recordado programa de la TVG  Xabarin Club con una banda sonora  que convirtió sus discos en favoritos de la chavalada.

En este último  proyecto de " Derretidos", por el rock contundente, el costumbrismo, humor y desenfreno -- que llega después de "Jard rock con fe " --  Heredeiros da Crus Francisco Javier Vazquez Maneiro “Javieriño” (voz), Antonio Novo Suárez “Tuchiño” (guitarra solista), - Antón Axeitos Ares “Tonhito de Poi” (sachadora rítmica),  Francisco Javier Velo Cambeiro “O Jran Fran Velo” (baixo) y Manu Rey (batería), se encuentran,  y para celebrarlo, afilan las guitarras , que se convierten en protagonistas, zoupan los cueros con el espíritu cañero, contundente,  que los caracteriza,  y  añaden el   vocabulario  enxebre, sulfatando letras descaradas -entre  abundante cosecha de riffs guitarreros, suavizados con medios tiempos ,  que  aplican,  a historias de la calle con " guirnaldas literarias"  rebozadas con las tendencias "gamberras" que los vieron nacer artísticamente y de las que se sienten "orgullosos": «É o disco máis cañero, onde soan unhas guitarras e unha baterías alucinantes, e onde somos máis gamberros ca nunca, e iso que o listón estaba moi alto», señala Toñito de Poi --. Igual se visten de indios que de mariachis mexicanos, de curas que de folklóricas. No se depilan  "ni un pelo del pubis"  cuando salen a escena en calzoncillos" ,  arreando candela  con sonido rockero atemporal aunque con sorbos de la cosecha de los 70 que se catan en canciones que suponen una apuesta por el rock internacional -- "Ameixa Roja", Esquimales", Tsanga do reves", Linchu", "Non me soques maís", "Madan", Ruiseñor", "A ria pola borda", "Como un peixe", "Soñei" -- baixo a atenta mirada de Iago Lorenzo na produción. Al grito de "¡ Soamos como nunca! " ahora, los Herederos, están en la fase de presentación del nuevo proyecto en nunha intensa xira por Europa e a Península: Londres, Barcelona (09/11), Madrid (23/11), Santiago, Xenebra...








No hay comentarios:

Publicar un comentario