NHU: O SEU ROCK PROGRESIVO SEGUE SENDO OBXECTO DE CULTO

N.H.U. só editaron un álbum, pero o seu rock progresivo en galego segue sendo obxecto de culto. Esta fin de semana o seu vinilo chegou aos 240 euros en eBay.

1978 fue el año del boom en España en términos de musica progresiva, y N.H.U. aceptó el reto. Una de las mejores bandas de aquella escena, N.H.U. contiene todo lo que hizo del progresivo español algo tan especial. Fuertes composiciones marcadas por muchos cambios, gruesos teclados y una compleja e interesantes sección rítmica que protagoniza el sonido de la banda. Un excelente vocalista y un fuerte aire a la Mahavishnu Orchestra ronda en uno de los buenos clásicos del progresivo hispano. Es absolutamente recomendable.(Tom Hayes, como aparece en Gnosis)

En 1978 o folk, a música de raíz celta estaba de moda en toda Europa, principalmente grazas ao éxito do bretón Alan Stivell, de Gwendal ou Pentagle, e ao fío dese éxito Galiza viu o nacemento, entre outros, de Milladoiro ou o importantísimo disco Fonte do Araño de Emilio Cao. Un día Nonito Pereira, produtor destes álbums, recibiu a visita de Xoán Piñón, que lle falou dun grupo de rock compostelán chamado N.H.U. A clave para vender o disco ás produtoras madrileñas era incluír algún elemento de folk, unha gaita, como xa fixeran ese mesmo ano Goma2, primeiro grupo galego que mesturara sen complexos a guitarra eléctrica coa gaita.

A gravación do álbum

Con esa encomenda marcharon N.H.U. a Madrid, aos estudios de Zafiro. Pero non fixeron caso, no lugar do son prometido, gravaron un excelente e pioneiro álbum de rock sinfónico e progresivo. Recibiu moi boas críticas, pero non tivo unha boa distribución: “había tendas en toda España que tiñan o noso disco no escaparate, pero só a caixa, non lles chegara exemplar ningún, non nos axudaron a movelo”, lembra Xosé Ferreiro, batería da banda. Canda a Xosé, N.H.U. formábano o seu irmán Xulio Ferreiro, Roberto Abal, Xurxo Pérez, Xosé Ferreiro e Tino Grandío, coas colaboracións eventuais de Ricardo Máiz e Cuchús Pimentel, fillo de Alonso Montero. Por certo que o nome da banda non responde a un afán reintegracionista, aínda que moitas veces ao pronuncialo, en moitos lugares aparecese escrito “Ñu”. En realidade N.H.U. é o acrónimo de “Una Noche Hermosa”.



O grupo formárase en 1974, “tocando pachanga nas salas de festa”, pero entre 1975 e 1976 os membros da banda foron chamados á mili. Ao seu regreso comezou a aventura de gravar o disco e de buscar locais nos que tocar: “non era doado que nos deixasen tocar en certos sitios, a xente non estaba afeita a esta música, así que lle dicíamos que ademais de guitarras eléctricas tiñamos instrumentos clásicos, como violíns e frautas, o que era certo”, di Xosé. Así conseguiron actuar, por exemplo, na Aula de Cultura de CaixaGalicia de Compostela, un concerto presentado por Benedicto e no que se xuntou tanta xente que mesmo romperon as portas do local. Os seus concertos eran basicamente instrumentais, moi densos, con longuísimas cancións cunha gran parte de improvisación, a constante presenza dun órgano hammond e guitarras psicodélicas.

240 euros en eBay

O álbum é unha alfaia para coleccionistas de todo o mundo, un disco e un grupo de culto, non só no Estado Español, senón en Alemaña, Canadá ou Xapón. Como informa Sono-tone pechouse unha subhasta no eBay do Reino Unido do que xa é o disco galego máis valorado a nivel internacional, cunha poxa final (realizada por un coleccionista de Canada) de 240 euros. “Nin eu teño o disco orixinal”, di Xosé, “manda carallo”. O disco é agora propiedade da multinacional BMG Ariola, que mercara RCA, que antes adquirira Zafiro. E alí está, no fondo dun catálogo, á espera dunha nova reedición. No ano 2000, de feito, reeditouse xa en Alemaña, recollendo de novo fantásticas críticas.

Tiñan material para un segundo álbum que nunca chegaría: “era difícil darlle saída a esa música en Galicia”. De feito a banda continuou tocando en salas de festas e algúns dos seus membros, coma o propio Xosé Ferreiro, seguen na música, no grupo Os Apóstoles. O seu disco homónimo contiña cancións como “Na terra do verde chan”, “A Titiritada”, “Friki & Alexo”, “Doente”, “Hay un tren” ou “A trancas e barrancas”. E cantaban en galego, como destacaban no texto de presentación do álbum: “Tratamos de facer camiño e cantamos en galego porque é un idioma que nos gusta. A nosa música para vós”.


info@ghastaspista.com


1978 fue el año del boom en España en términos de musica progresiva, y N.H.U. aceptó el reto. Una de las mejores bandas de aquella escena, N.H.U. contiene todo lo que hizo del progresivo español algo tan especial. Fuertes composiciones marcadas por muchos cambios, gruesos teclados y una compleja e interesantes sección rítmica que protagoniza el sonido de la banda. Un excelente vocalista y un fuerte aire a la Mahavishnu Orchestra ronda en uno de los buenos clásicos del progresivo hispano. Es absolutamente recomendable.(Tom Hayes, como aparece en Gnosis)